Morwa biała – w trosce o prawidłowy poziom cukru

 6 minut

autor: dr n. farm. Maciej Strzemski
aptekarz, miłośnik i popularyzator receptury aptecznej

Coraz więcej osób zmaga się z różnego rodzaju dolegliwościami, których etiologia związana jest z nadmiernym spożyciem węglowodanów lub ich nieprawidłowym metabolizmem. Najpoważniejszą związaną z zaburzeniem metabolizmu cukrowców jest bez wątpienia cukrzyca.

Cukrzyca jest przewlekłą chorobą cywilizacyjną, która stanowi istotne zagrożenie dla zdrowia publicznego XXI wieku. Według definicji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) cukrzyca jest schorzeniem metabolicznym o wieloczynnikowej etiologii, objawiającym się przewlekłą hiperglikemią, zaburzeniami gospodarki węglowodanowej, lipidowej i białkowej, które wynikają z niedostatecznego uwalniania insuliny lub niewystarczającego efektu jej działania. Jak podaje WHO, w Europie aż 64 miliony ludzi choruje na cukrzycę, a liczba ta z roku na rok wzrasta. W Polsce na cukrzycę cierpi ponad 3 mln osób. Uważa się, że do rozwoju cukrzycy przyczynia się w dużej mierze nieprawidłowy styl życia, na który składa się prowadząca do otyłości dieta, brak aktywności fizycznej, używki, takie jak papierosy czy alkohol oraz narażenie na przewlekły stres.

Podstawowym objawem cukrzycy jest podwyższony poziom cukru we krwi. Za normę przyjmuje się stężenie glukozy na czczo nie wyższe niż 99 mg/dl. Glikemia na czczo w zakresie 100-125 mg/dl wskazuje na stan przedcukrzycowy. Cukrzycę diagnozujemy, gdy poziom glukozy zmierzony o dowolnej porze dnia przekracza 200 mg/dl zaś na czczo 126 mg/dl. Dodatkowymi charakterystycznymi objawami tego schorzenia są: poliuria (wielomocz), polidypsja (nadmierne pragnienie), polifagia (nadmierne uczucie głodu) oraz oddech o zapachu acetonu.

Nieleczona cukrzyca prowadzi do wielu poważnych konsekwencji takich jak: choroby układu sercowo-naczyniowego, uszkodzenie nerek i wzroku, zespół stopy cukrzycowej, a także do śmierci. Cukrzycę dzieli się na dwa głównie typy: insulinozależną oraz insulinoniezależną. Pierwszy typ związany jest z autoimmunologicznym zniszczeniem komórek wysp trzustkowych, co w konsekwencji prowadzi do niedostatecznego wydzielania insuliny. Cukrzyca typu II charakteryzuje się opornością tkanek na działanie insuliny. Na cukrzycę typu drugiego choruje ok. 90% wszystkich diabetyków.

Leczenie cukrzycy ma na celu obniżenie stężenia glukozy we krwi. U osób z cukrzycą typu I konieczne jest przyjmowanie insuliny przez całe życie. Z kolei u pacjentów z cukrzycą typu II wprowadza się doustne leczenie farmakologiczne, a w niektórych przypadkach także insulinę.

Strony: 1 2